Minnesota Starvation Experiment

Het doel van het onderzoek (het vond immers plaats tijdens de oorlog), was om te bepalen welke voeding het beste ingezet kon worden in de oorlogsgebieden, om ondervoeding zo snel mogelijk tegen te gaan. Bijzonder dat dit inmiddels een onderzoek is, wat in de eetstoornis wereld heel bekend is. Of eigenlijk is het helemaal niet zo bijzonder, uit dit onderzoek is namelijk gebleken dat de mannen veel overeenkomsten hadden in gevoel en ervaring met mensen die lijden aan de eetstoornis Anorexia Nervosa. 

Het onderzoek bij de mannen was in verschillende fases opgedeeld. In de eerste drie maanden van het onderzoek werden de mannen geobserveerd. Tijdens deze observatie periode aten de vrijwilligers normale hoeveelheden. Ze werden nauwkeurig in de gaten gehouden; hun persoonlijkheid, gedrag en eetpatroon werden gedetailleerd vastgelegd. 

Na deze observatie periode van drie maanden, kwam fase twee aan bod. In deze fase werden de vrijwilligers zes maanden op een streng dieet gezet. Ze kregen 50% minder calorieën binnen en moesten veel bewegen(sporten), hierdoor verloren ze gemiddeld 25% van hun totale lichaamsgewicht. Na deze zes maanden van ondervoeding en veel beweging brak de laatste fase aan. In de laatste fase van het onderzoek, mochten de vrijwilligers gedurende drie maanden weer eten. Dit werd rustig opgebouwd; ze kregen geleidelijk meer te eten tijdens deze fase. Van de 36 vrijwilligers, werd een groep van 32 mannen na het refeeding proces nog negen maanden gevolgd. 

Eén van de meest opvallende gevolgen van het onderzoek was de obsessie met voeding. De mannen hadden steeds minder concentratie voor de gebruikelijke activiteiten omdat ze continu aan eten dachten. De mannen gingen lezen en dagdromen over eten; tijdens de sociale momenten was voeding hét onderwerp van gesprek. Uit de verslagen van het onderzoek blijkt zelfs dat de mannen op den duur gingen spelen met hun eten, het bewaarden om het later volgens een bepaald ritueel op te eten en soms meer dan twee uren deden over het opeten van hun maaltijd. 

De mannen haalden plezier uit het anderen zien eten, de geur van eten ruiken, kookboeken en menu's bekijken. Voor het onderzoek waren de mannen niet tot nauwelijks geïnteresseerd in voeding, maar tijdens en na het onderzoek was voeding helemaal 'hot and happening'. 40% van de mannen gaven tijdens het onderzoek aan dat ze allemaal kookplannen hadden voor de toekomst en drie deelnemers zijn na het onderzoek veranderd van baan; ze werden kok!

Heel traag eten of het eten zo snel mogelijk opeten zorgde voor veel conflict onder de mannen. Daarnaast werden er meer kruiden gebruikt dan voorheen, dronken ze veel meer koffie en thee dan ze gewend waren waardoor een beperking van 9 kopjes per dag moest worden opgelegd. De mannen maakten extreem veel gebruik van kauwgom; sommige bleken meer dan 40 stuks per dag te kauwen waardoor er pijn in de kaken ontstond. Tijdens de refeeding periode bleef het grootste deel van de groep mannen deze obsessies in stand houden. Iets wat voor eetstoornis patiënten enorm herkenbaar is. 

Ondanks dat de vrijwilligers psychisch zeer sterk en gezond waren bij aanvang van het experiment, liet het merendeel duidelijke emotionele aftakeling zien gedurende de 'dieet fase'. De meeste proefpersonen hadden last van ernstige emotionele stress. Eén op de vijf mannen had zoveel emotionele stress dat het functioneren onder druk kwam te staan. Depressieve gevoelens en ernstige stemmingswisselingen ontstonden bij een aantal van de mannen. Ook dit is iets wat bij Anorexia patiënten veelal voorkomt; vaak hoor je dat er sprake is van depressieve gevoelens en gedachten en/of stemmingswisselingen bij mensen met een eetstoornis. Ondervoeding is hiervan (grotendeels) de oorzaak. Een enorme eye-opener als je het mij vraagt! 

Verder las ik in het onderzoek dat een aantal mannen de controle verloren en last kregen van eetbuien en stiekem eten. Tijdens het onderzoek is één van de vrijwilligers eruit gezet (hij mocht geen deel meer uitmaken van het onderzoek) omdat hij zich niet kon houden aan de restricties die hem opgelegd waren; hij kreeg last van extreme eetbuiten. Ook blijkt dat na het onderzoek, een deel van de vrijwilligers de drang tot overeten bleven houden. 

Naast de depressieve gevoelens en de eetbuien hadden veel mannen last van woede uitbarstingen en irritatie, terwijl ze hier voor het onderzoek nooit last van hadden. Angstgevoelens kwamen naar boven waardoor de mannen gingen roken en soms zelfs nagelbijten. In de refeeding fase bleven deze symptomen nog een tijdje aanwezig. In mijn blog van vorige week schreef ik al over Irritatie en koppelde ik het Minnesota Starvation Experiment daar aan. 

Ik ben van mening dat we de conclusie kunnen trekken dat veel symptomen van een eetstoornis niet perse de gevolgen zijn van de ziekte an sich, maar dat dit puur het gevolg is van uithongering. Dankzij het lezen van dit onderzoek begrijp ik (eindelijk) dat er altijd gezegd is dat het zo belangrijk is om toe te werken naar een gezond eetpatroon en een gezond gewicht alvorens je bezig kan gaan met de onderliggende problematiek (hoewel ik hier nog steeds mijn vraagtekens bij heb; ik ben persoonlijk van mening dat het goed is om beide tegelijkertijd aan te pakken). Ik kan de conclusie trekken dat het heel normaal is dat een mens op een bepaalde manier reageert op uithongering. Het heeft een enorm (negatief) effect op je lichaam en geest, of je nu een man, vrouw of gender neutraal bent; het maakt niet uit, want dit is hoe een mens reageert op uithongering. 

Ik kan me inmiddels voorstellen dat het voor de omgeving (ouders/vrienden/partners van een eetstoornis patiënt) heel moeilijk is om begripvol te zijn/blijven. Wees je ervan bewust dat de persoon in kwestie niet kiest voor een eetstoornis; het is een psychische ziekte waar iemand niets aan kan doen. Het lijkt soms zo simpel; maar dat is het niet. Als het zo simpel zou zijn ('gewoon eten en klaar') zouden er niet zoveel eetstoornis patiënten zijn en zouden behandelingen niet zo lang duren. Onthoud dat goed. 

Een berg met informatie, veel dingen om eens goed over na te denken!
Ik was behoorlijk onder de indruk van dit experiment en het heeft voor mij veel inzicht gegeven in waarom ik destijds was zoals ik was. Ik heb altijd gedacht dat ik zo in elkaar stak, maar dat blijkt dus zeker niet het geval te zijn. 

Liefs X