Herstellen van een eetstoornis is alsof je een brandend huis in moet rennen. Je rent zo je grootste angst tegemoet.

Een tijd lang was ik minder actief, of zeg maar gerust helemaal niet actief.

Om het leven van mijn dromen te krijgen, moet ik oude gewoontes loslaten. Tijdens mijn herstel ben ik daar al aardig ver mee gekomen, maar ook nu zijn er nog genoeg dingen waar ik tegenaan loop. Oude gewoontes, patronen en dingen waarvan ik denk dat ze me houvast geven. Ik moet ze loslaten, stuk voor stuk, stap voor stap.

Gisteren was het de dag van de zorg. Een dag die in het teken staat van zorgpersoneel, de enorme tekorten en het harde werk wat verricht wordt iedere dag. Gisteren was het de dag van de zorg. Een dag die in het teken staat van zorgen voor elkaar en elkaar helpen en ondersteunen.

Tijdens de behandelingen in de kliniek liet ik me dagelijks vertellen hoe belangrijk het is om te normaliseren. Dat advies ging met name om mijn eetpatroon. Een normaal eetpatroon is iets wat ik toen wilde, maar wat ik nooit voor elkaar kreeg. Nu gaat dat fantastisch en probeer ik, naast een normaal eetpatroon, mezelf te leren normaliseren als het gaat om het liefhebben van mijn eigen lichaam. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn lijf (en dat an sich, is al mooier en beter dan ik ooit heb durven dromen) maar soms vind ik het nog knap lastig om mijn 'curves' te omarmen. 

Every body is a bikini body. Je hebt een lichaam, je doet een badpak of bikini aan en je hebt een bikin body. Het maakt niet uit wat voor gewicht je hebt of hoe je eruit ziet. 

Striae.. Iets wat vrijwel iedere vrouw heeft en iets waar je absoluut geen seconde een gevoel van schaamte voor zou moeten hebben. Ik had er altijd een hekel aan, het mocht er niet zijn, ik schaamde me ervoor en heb met moeite geleerd om het te accepteren.

Ineens was het moment daar. Ik trok een broek uit de kast, deed hem aan en moest concluderen dat hij te klein was. De eerste negatieve gedachte was er binnen een honderdste van een seconde; 'ik ben te dik'. 

Het eetstoornis vuur, jaren lang brandde het in volle glorie. Het afgelopen jaar steeds een beetje minder en nu, nu kan ik zeggen dat het vuur gedoofd is. Ik heb het eetstoornis vuur geblust.

De afgelopen weken ervaar ik zoveel stress, het is niet normaal. Natuurlijk, stress hebben is menselijk, hoort bij het leven en is vaak iets wat je overkomt. Je hebt het niet altijd in de hand, behalve de manier waarop je ermee omgaat. Dat bepaal je natuurlijk zelf.

Iedereen is wel eens bang. De één is bang voor spinnen, de ander voor eten. De één heeft pleinvrees, de ander sociale angst. Er zijn zoveel dingen waar je bang voor kunt zijn, maar hoe ga je daar nou eigenlijk mee om?

Het is oké wanneer je even een slechte dag hebt. Iedereen voelt zich wel eens minder goed of chagrijnig. Onlangs had Bart een paar minder goede dagen, en dat is helemaal oké. Ik heb ze zelf immers met enige regelmaat ook!