Irritatie komt veelal voor bij patiënten met Anorexia (en overige eetstoornissen). Het heeft alles te maken met ondervoeding. Ondervoeding zorgt ervoor dat je sneller geïrriteerd bent, ondervoeding in combinatie met angst zorgt voor, laten we zeggen.. Gek gedrag.
Toen ik diep in mijn eetstoornis zat, was ik snel geïrriteerd. Ik wilde het niet, maar het gebeurde gewoon. Ik wilde niet dat anderen zich met mij en mijn (zieke) gewoontes bemoeiden. Inmiddels heb ik geleerd dat ik helemaal niet zo ben, maar dat mijn eetstoornis dat gedrag veroorzaakte. Ik dacht altijd dat ik een chagrijnig mens was, dat ik iemand was die alleen maar boos en geïrriteerd kon zijn. Niets is minder waar, ik ben zelden boos en tegenwoordig kan ik me alleen nog irriteren aan normale dingen (zoals bijvoorbeeld thuiskomen en erachter komen dat de afwas nog gedaan moet worden haha).
Irritatie dus. Een doodnormale reactie bij ondervoeding. Tijdens het Minnesota Starvation Experiment in 1944/1945 kwam irritatie ook als symptoom van ondervoeding naar voren. Later -lees, volgende week- meer over dit onderzoek (geloof me, het is meeeeega interessant!).
Mocht jij je zorgen maken over de mate van irritatie bij jezelf (of je vriend/vriendin/partner/kind) vergeet dan niet dat de kans groot is, dat dit alles te maken heeft met ondervoeding; het is geen blijvend symptoom! Belangrijk (voor jezelf en voor de ander) om te weten is, dat het overgaat. Je blijft niet voor altijd een chagrijnig en geïrriteerd persoon. Dit gedrag en de daarbij horende gedachten hebben een oorzaak. Irritatie en angst samen zorgen ervoor dat je reageert, zoals je reageert. Ik kon alleen maar boos zijn en zeuren over alles wat ik 'moest' van de ander. Een koekje extra, een extra boterham, nutridrink, een beetje meer beleg, een schepje avond eten extra.. Ik vond het vreselijk en het voelde als pure marteling. Het voelde als oneerlijk en onterecht. 'Waarom ik wel en jij niet?!' De angst die om de hoek kwam kijken was gigantisch en zorgde er alleen maar meer voor dat ik boos en geïrriteerd was. ik wilde dit helemaal niet, ik mocht dit niet eten want dan werd ik dik. Ik had duizend en één regels en het overtreden van deze regels betekende dat ik mezelf moest straffen door meer te bewegen. 'Oké, ik eet dit koekje, maar dan ga ik een half uur extra wandelen.' Het voelde alsof ik dit gedrag niet kon controleren, het voelde alsof ik mijn boze zelf niet uit kon zetten. Ik voelde me schuldig tegenover anderen omdat ik het niet onder controle had. Op het moment zelf was ik overtuigd van mijn eigen gelijk en vond ik mijn reactie meer dan terecht, maar achteraf kon ik alleen maar denken dat ik super stom en onterecht had gereageerd.
Sinds ik mezelf niet meer uithonger ben ik me ervan bewust dat ik eigenlijk een heel geduldig en liefdevol persoon ben. Ik ben rustig en alles behalve snel boos. Dit gun ik jou ook! Zorg goed voor jezelf, wanneer je hoofd nee schreeuwt, kies dan zelf voor ja! Bang, boos en geïrriteerd worden hoort erbij en dat is helemaal oké. Door stappen te zetten ga je er wel komen, je moet vertrouwen hebben.
Liefs X
Reactie plaatsen
Reacties