Ineens was het moment daar. Ik trok een broek uit de kast, deed hem aan en moest concluderen dat hij te klein was. De eerste negatieve gedachte was er binnen een honderdste van een seconde; 'ik ben te dik'.
Wellicht is het voor jou ook een bekend fenomeen; het niet meer passen van je spijkerbroek. Voor de meeste mensen is het acceptabel (kort balen en door met de orde van de dag), maar voor sommige mensen voelt het alsof de wereld vergaat. Mijn broek was te klein, het zat niet lekker. Ik was te dik. Wat?!
Ik schrok van de gedachte, ineens vond ik mezelf te dik omdat een spijkerbroek niet meer goed paste. Waarom? Gelukkig kon ik die gedachte snel ombuigen, genoot ik diezelfde dag nog van een heerlijke pizza en had ik lak aan het feit dat de broek te klein geworden was.
Tijdens mijn eetstoornis was het vreselijk geweest. Ik weet zeker dat ik zou stoppen met eten, dat ik meer zou bewegen en dat ik zeker een paar weken van de kaart zou zijn. Door een spijkerbroek (ja echt).
Ik ben blij en dankbaar dat ik er nu niet meer zo over denk, dat ik nu best oké ben met het vragen naar een grotere maat. Het is oké, er is niets mis met een maatje meer en dat is iets wat binnen de huidige samenleving vaak nog steeds anders gezien wordt.
Hoewel de gedachte 'ik ben te dik' als eerste in mijn hoofd zat, lukte het goed om dit los te laten. Ik wilde mijn leven niet meer laten beïnvloeden door een stemmetje in mijn hoofd die me vertelde dat ik te dik was. Hiermee kom ik graag terug op een eerder geschreven blog waarin ik je vertel dat jij zelf de keuze moet maken en dat Verantwoordelijkheid nemen om te herstellen, bij jou ligt. Als ik in bovengenoemde situatie geluisterd had naar het stemmetje wat mij vertelde dat ik te dik was, was ik binnen de kortste keren terug bij af. Dan was ik opnieuw in mijn eetstoornis gedoken en had ik alles op alles gezet om af te vallen.
Ik maakte de keuze om het te accepteren, ik wil niet terug naar de anorexia, ik wil niet meer altijd bezig zijn met (niet) eten en bewegen. Ik wilde leven, en bij leven hoort soms ook een maatje meer.
Je hebt altijd zelf de regie in handen, jij bepaalt. Het is soms doodeng, maar het is wel belangrijk om te weten dat de wereld niet vergaat als je broek te klein is. Het kan soms zo voelen, maar onthoud goed dat het voor een goed doel is. Ik weet nog goed dat ik tijdens één van mijn opnames in de kliniek ook een moment had waarop ik grotere broeken moest kopen. De wereld verging en in de weekenden zette ik alles op alles om niet aan te komen en zelfs wat af te vallen. Ik deed niet mijn best om me aan de afspraken vanuit de kliniek te houden, ik was niet gemotiveerd omdat ik alleen maar bang was dat het aankomen nooit meer zou stoppen. Dat ik zou dichtgroeien en dat ze me op een gegeven moment uit huis moesten takelen met een speciale lift omdat ik te zwaar zou zijn om op mijn eigen benen te staan.
Ik was zo bang, en zo niet klaar voor het echte leven. Ik wilde nog niet beter worden, ik wilde de controle behouden en deed dit door overmatig bewegen en weinig eten. Als ik daar nu op terug kijk denk ik, hoe dan.. Hoe heb i k mijn leven zo kunnen laten beïnvloeden. Hoe heb ik mij zo druk kunnen maken om een grotere maat?
Het Leven is kort.
Pas op het moment dat je hebt leren leven (zonder eetstoornis) besef je dat het leven te mooi is om je druk te maken over een maatje meer.
Liefs X
Reactie plaatsen
Reacties