Over het algemeen vinden mensen mij een heel sociaal persoon. Iets wat ik absoluut kan zijn, maar ook iets wat mij veel energie kost. Zeker toen ik diep in mijn eetstoornis zat, vond ik het onderhouden van mijn sociale contacten super moeilijk en ingewikkeld.
Angst. Eigenlijk was dat hetgeen waar het om draaide en eerlijk is eerlijk, soms zelfs nog steeds. Sociale contacten onderhouden kost nou eenmaal veel energie. Voor de één misschien meer dan voor de ander, maar als ik voor mezelf spreek levert het me weinig op.
Ik ben super slecht in het beantwoorden van Whatsapp berichten als het gaat om sociale contacten. Vriendinnen weten dit gelukkig van mij en accepteren mij (gelukkig) zoals ik ben met dit soort zaken. Het niet reageren maakt me onzeker, ik ben bang dat mensen niet meer bevriend willen zijn omdat ze denken dat het me niet interesseert hoe het met ze gaat of wat hen bezighoudt op dat moment. Niets is minder waar, ik vind het super fijn om te weten hoe het met ze gaat en om te horen waar ze mee bezig zijn. Het punt is alleen dat ik vergeet om ze een berichtje te sturen.
Vaak denk ik aan vriendinnen wanneer ik in de auto zit of wanneer ik met iets bezig ben. Ik vraag me dan af hoe het met ze gaat en bedenk me dat ik 'straks' even een berichtje zal sturen. 9/10 keer vergeet ik vervolgens om iets te sturen waardoor zij uiteindelijk toch weer de persoon zijn die mij benaderen. Het roept schuldgevoelens op en daarnaast baal ik van mezelf dat ik weer niets van me heb laten horen.
Enfin, dat over Whatsapp contact. Naast onze telefoon is er ook nog iets als face to face contact. Het mag weer! En hoe fijn dat ook is, ik vind het maar lastig. Soms vraag ik me af hoe mensen dat allemaal kunnen doen; een baan, een partner, huisdieren, soms zelfs kinderen, hobby's en dan ook nog sociale contacten onderhouden...
Hoe graag ik het ook wil (ik zie heus vriendinnen etc. maar minder frequent dan ik zou willen), het lukt me niet. Wanneer ik afspreek heb ik nooit zin om te gaan, tot ik er ben. Dan ben ik super blij dat ik er ben en vind ik het altijd mega gezellig.
Ten tijde van mijn eetstoornis was dit een ander verhaal. Toen sprak ik (zeker tijdens dieptepunten) zoveel mogelijk met mensen af zodat ik maar bezig kon blijven. Ik haalde er weinig plezier uit- en wanneer ik er was, zorgden mijn angst gevoelens er voornamelijk voor dat ik me slecht voelde; wat nou als ik iets zou moeten eten?
Tijdens klinische opnames was het onderhouden van sociale contacten al helemaal een drama. De dagen aldaar waren zeer vermoeiend; 24 uur per dag mensen om je heen waarbij ook de emoties alle kanten op gaan zuigt je leeg. Vooral toen voelde ik me super schuldig. Ik liet vriendinnen die me dierbaar zijn keihard vallen omdat ik mezelf er niet meer toe kon zetten om contact te onderhouden.
De gouden tip om dit alles tegen te gaan of milder te maken heb ik niet. Het enige wat mij wel heeft geholpen (veel later in mijn proces) is vertellen hoe moeilijk het is om die contacten te onderhouden en aangeven dat ik slecht ben in whatsappen. Mezelf uitspreken heeft het wat makkelijker gemaakt. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn vriendinnen zorgde het voor verduidelijking.
Mocht jij wel de gouden tip hebben, reageer dan onder deze blog of onder de instapost die gekoppeld is aan deze blog.
Liefs X
Reactie plaatsen
Reacties