Relatie en een eetstoornis

Op mijn 17e kreeg ik een serieuze relatie. We gingen op den duur samenwonen en het was super fijn. We deelden lief en leed met elkaar, hij wist van mijn eetstoornis en heeft mij er uiteindelijk van overtuigd dat ik hulp moest zoeken. In deze periode was zowel hij, als zijn familie een enorme steun. 
Na zo'n 3,5 jaar beëindigde ik de relatie. Het werkte niet, ik zag het niet meer zitten en ik kan nu pas bedenken waar dat nou eigenlijk precies door kwam. Ook mijn relatie die daarop volgde werkte niet zoals ik toen gehoopt had. Na 8 jaar kwam ook daar een einde aan. Inmiddels kan ik inzien dat beide relaties door mijn eetstoornis niet hebben gewerkt. Ik was 'te ingewikkeld' wat concreet inhoudt dat ik niet wist wie ik nou eigenlijk was en wat ik belangrijk vond in het leven. Emoties ervaren kon en wilde ik niet, verdriet en angst mochten er niet zijn. 

Juist het ervaren van emoties is zo belangrijk. Ik heb er veel vaker over geschreven en kan je vertellen dat dit 'the key' naar herstel is. Praten over wat er in je omgaat, praten over je angsten en je verdriet. Dat zijn de dingen waardoor je dichter naar elkaar toegroeit. Een ander (iemand zonder eetstoornis) zal nooit weten hoe het is om een eetstoornis te hebben en zal zich nooit (ook al zouden ze dat willen) volledig kunnen inleven. 

Dat is waar de voorgaande relaties op stuk liepen. Ik kon en wilde op dat moment in mijn leven niets delen over wat er nou precies in mij omging. Ik liet de ander er nooit voor mij zijn zoals ik dat eigenlijk nodig had.

Dat maakt mijn huidige relatie zo anders! Ik weet nu wat belangrijk is en hoe belangrijk het is om dingen te delen en om open te zijn.  Doordat ik vertel wanneer ik niet goed in mijn vel zit, doordat ik mijn angsten en verdriet deel, is onze band zo sterk en weet ik dat deze relatie wel werkt. Kwetsbaarheid verbindt. Daar ben ik echt achter gekomen. 

Men zegt wel eens: 'je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt'. Deels begrijp ik deze uitspraak goed, maar ik heb destijds wel van mijn partners gehouden, ook al hield ik op dat moment niet van mezelf. Nu ik wel van mezelf houd (en dus open sta voor emoties) beleef ik alles veel intenser en kan ik zowel liefde geven als liefde ontvangen. 

Een relatie hebben met iemand terwijl je een eetstoornis hebt is behoorlijk ingewikkeld. Samen uiteten, gezellig ergens wat drinken in de stad, een filmpje pakken of een romantische picknick, alles gaat gepaard met eten en drinken en dat kan behoorlijk ingewikkeld zijn. Wat goed zou kunnen helpen is gelijk benoemen hoe het voor je is (ja, we komen weer uit op praten en delen is helen) zodat de ander weet wat er in jou omgaat. De ander hoeft het niet perse gelijk te begrijpen, maar wanneer jij open kaart speelt zal het voor de ander makkelijker worden om zich enigszins te kunnen inleven. 

Voor mezelf kan ik in ieder geval de conclusie trekken dat de relaties, of het nu wel of niet de 'ware' geweest zouden zijn, omwille van mijn eetstoornis geen stand hadden gehouden. Puur omdat ik niet eerlijk was en omdat ik niet kon en wilde praten. Ik ben blij dat ik hier nu heel anders in sta en dat mijn huidige relatie totaal anders is en werkt dan de voorgaande relaties.

Mocht je naar aanleiding van deze blog nog vragen hebben, je verhaal willen delen of iets anders; neem contact met me op via het Contactformulier of benader me gerust via social media! 

Oh en mocht er behoefte zijn aan een uitgebreider stuk over dit onderwerp, dan hoor ik dat uiteraard ook graag.

Liefs! X