Ineens zijn ze daar. Bijna dagelijks. Tranen. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar ze zijn er. De hele week word ik uit het niets overspoeld met het gevoel dat ik moet huilen. Op de meest random momenten is het er; tijdens het kijken naar de meest stomme Netflix series worden mijn ogen waterig. Het irriteert me, ik wil het niet maar toch gebeurt het.
Ik wil het niet, het mag er niet zijn want het voelt zwak. Ben ik weer terug bij af? Huilen is altijd een teken van zwakte geweest, althans.. die overtuiging heb ik altijd gehad. Inmiddels is (dat dacht ik) is die overtuiging een gepasseerd station. Waarom bekruipt dat gevoel me dan ineens weer?
Ineens voel ik naast verdriet ook angst. Angst voor wat precies? Ik ben bang. Bang dat ik niet goed genoeg ben. Bang dat ik teveel hooi op mijn vork neem en het niet meer overzie. Bang geen goede partner, vriendin, dochter, zus of collega te zijn. Een gevoel van eenzaamheid overspoeld me. Ik ben gelukkig, waarom dan ineens deze gevoelens en gedachten? Het gaat goed met me, dus hoezo is dit er?
Laten we het er op houden dat het een samenloop van omstandigheden is wat maakt dat deze gevoelens en gedachten er zijn. Ik wil alle ballen (nog steeds) hooghouden, maar ben ergens ook bang dat ik niet kan voldoen aan de verwachtingen van een ander. Ik dacht dat ik afscheid genomen had van dit soort gekke kronkels in mijn hoofd, maar ze zijn er nog. Het is nu aan mij om hier op een goede manier mee om te gaan.
Orde creëren in de chaos. Accepteren dat niet alles af hoeft op 1 dag. Dat huilen mag, dat bang zijn mag. Dingen spannend vinden is meer dan oké; dit brengt me gelijk naar de kern van deze blog.
Ik ga samenwonen. Volgende week ga ik verhuizen en ik vind het super spannend. Ik geef op wat 8 jaar mijn veilige plek was. Vriendinnen die dichtbij wonen, een deel van mijn familie waar ik makkelijk even naartoe kon gaan, sport waar ik lopend naartoe ging. Het gemak van mijn lievelings en super vertrouwde supermarkt op de hoek, de planten walhalla twee straten verderop.. het is eng, dood eng maar het voelt ook goed. Afscheid nemen is nou eenmaal verdrietig en moeilijk.
Als klap op de vuurpijl werd ik gesaboteerd door mijn ‘babybox’ (menstruatieweek). Sinds een aantal maanden ben ik tijdens deze week een labiel persoon; makkelijk in tranen en helse pijnen. Nooit begreep ik vrouwen die praatten over een heftige of pijnlijke menstruatie, maar nu zie ik in hoe het ook kan zijn.
Een emotioneel hoopje mens; ik ben het even deze weken en omarm het maar gewoon. De tranen mogen er zijn, zo lang er maar ruimte is voor gesprek. Extra lief zijn voor mezelf, goede zelfzorg en eten waar ik zin in heb. Ik moet loslaten wat 8 jaar vertrouwd was en dat mag ook best wel even spannend en moeilijk zijn. Gelukkig krijg ik er iets super moois en fijns voor terug wat ik voor geen goud zou willen missen.
Heb jij wel eens een emotionele week? Hoe deal je daar mee en wat helpt voor jou?
Laat het weten in de reacties onder deze blog (dat kan geheel anoniem; je email adres is niet iets wat ik, of anderen, te zien krijg(en)).
Liefs x
Reactie plaatsen
Reacties